Als ‘wat doe je’ wegvalt
Als ‘wat doe je’ wegvalt
Op het invullen van het inschrijfformulier voor de middelbare school van mijn dochter moest ik invullen: ‘beroep’. Ik moest denken aan hoe ingewikkeld het fenomeen werk is tegenwoordig. Hoe wij onszelf steeds weer opnieuw moeten uitvinden en in de markt blijven prijzen. En hoe het voor velen van ons een zoektocht blijft. We hebben alle vrijheid om te zijn en te worden maar het kan ook ingewikkeld zijn. Om mij heen zie ik de leukste mensen van alles proberen en steeds weer vallen en opstaan. Want niets is meer voor eeuwig en zeker. We worden aan alle kanten aangespoord om onze dromen te verwezenlijken en iets te zoeken waarin wij kunnen excelleren. Je zou iedere paar jaar een nieuw en goed en overtuigend verhaal over jezelf moeten kunnen vertellen. En of je dan gehoord wordt tussen al die andere verhalen. En misschien word je er wel onzeker of onrustig van: Wat is nu eigenlijk mijn verhaal? Wie ben ‘ik’ tussen al die andere ‘ikken’? Wat kan ik? Wat heb ik bij te dragen?
Na de dienst gisteren sprak ik een man die langdurig werkloos was. Hoe lastig om dan je eigenwaarde te behouden, om structuur te geven aan je leven en
jezelf steeds te vertellen dat je de moeite waard bent. Over eigenwaarde gesproken en eigen waarden: ook sprak ik een vrouw die midden in een arbeidsconflict zat. Ze had op het werk haar rug recht gehouden en werd er nu op afgerekend- ze kon ‘s avonds met een schoon geweten gaan slapen maar die baan- dat was een aflopende zaak.
Als je geen baan hebt kan het niet anders of je gaat door een periode van leegte en woestijn in de hoop dat je op een nieuw spoor wordt gezet. Door iemand die jou ziet en jou een kans gunt. Door steun te zoeken om je heen. Door niet naar binnen te keren maar juist verbinding te blijven zoeken met anderen. Door in gesprek en bezig te blijven.
Het kan langer duren dan je wilt en het vraagt veel uithoudingsvermogen, moed en eerlijkheid. Waarvan je achteraf misschien pas kan zeggen dat het je dichterbij jezelf heeft gebracht en dat je ook in wijsheid bent gegroeid. Maar in de tussentijd zit er niet veel anders op dan je handen te openen, je kwetsbaar op te stellen. Te hopen dat anderen net zo moedig zijn als jij en ook hun scherm laten vallen. Ook als ze zogenaamd succesvoller zijn dan jij. Want wat is succes eigenlijk? Die vraag op zich is wat mij betreft al een gesprek waard.