Angst is een slechte raadgever
De jongen uit mijn lagere schoolklas die het hoogste had voor de Cito mocht niet naar het VWO van zijn ouders. ‘De hele familie op de mavo dus hij ook’ was het verhaal van zijn ouders. De directeur is het jammer genoeg indertijd niet gelukt hen te overtuigen.
Een bijna ondenkbaar voorval in deze tijd van testbureaus en Cito-faalangst-stress bij menig kind en ouders. De Cito wordt volgend jaar naar april verplaatst; dan wordt het advies van de leerkracht leidend. Ik geloof er niets van. Dan wordt de Entreetoets (eindtoets groep 7) DE score. Of een andere test.
Veel interessanter dan het verplaatsen van de Cito toets zou ik het vinden als we collectief zouden nadenken over welke angst ons gezamenlijk in de greep houdt. Dat je kind de boot gaat missen? Dat je kind aan de verkeerde kant van de streep terecht komt?
Onze toekomst is spannend en veelbelovend maar ook zo veranderlijk en ongewis dat we ons geen voorstelling meer kunnen maken van de toekomst van onze kinderen misschien. Veel van de huidige banen zijn straks wellicht niet meer interessant en waar zal er werk zijn? Hier in Nederland? Moeten ze concurreren straks met Chinezen? Indiërs? Waar horen ze dan bij? En wij dan, wordt er straks voor ons gezorgd? De Poolse socioloog Zygmunt Bauman schrijft over liquid modernity. We leven in een ‘vloeibare moderniteit’ die voor permanente angst zorgt. Waarbij het menselijke ondergeschikt is geraakt aan het economisch gewin. Wij moeten flexibel zijn en telkens bereid zijn onze strategie aan te passen en loyaliteiten in te wisselen. In deze vrij harde en deels opportunistische maatschappij moeten onze kinderen straks zien te overleven. Liefde, een dosis zelfvertrouwen en een realistisch zelfbeeld- als alle kinderen dat op zak zouden hebben. Dat ze gezien worden voor wie ze zijn en daarin bevestigd worden.
De leerkracht van mijn dochter heeft een fantastische interventie gepleegd vorige week.
De kinderen werden langzaamaan nerveus voor de Citotoets- het is een soort eindexamen van de lagere school geworden. De leerkracht heeft hen bij zich geroepen en gevraagd naar hun middelbare school van keuze. Hij heeft ze gezegd: ‘ik moet het weten, want ik ga jullie nu inschrijven’. Sindsdien is de stress verdwenen. Dat de inschrijvingen nog niet begonnen zijn en dat de meester dat helemaal niet alleen kan beslissen- wat maakt het uit? Soms moet je creatief zijn. En kinderen serieus nemen en vertrouwen geven. Veel dank, meester Elroy. Daar kan geen Cito trainingsbureautje tegenop.