Bidden voor het eten
Hoe begin je aan tafel? Als iedereen eten heeft of het eten is opgeschept?
Zoek je een moment voor het eten om te markeren dat iedereen van alle kanten is aangewaaid om dit moment van de dag samen door te brengen?
Dankbaar dat je weer samen bent, dat er te eten is, dat je niet alleen voor jezelf leeft maar deel uitmaakt van de wereld om je heen.
Al een hele tijd zocht ik een manier om te bidden voor het eten. Een moderne manier. Een manier die bij ons als gezin past. Van vroeger kon ik mij herinneren dat ik wel eens tussen de middag bij de buren een boterhammetje mocht eten en met het buurmeisje bijna in mijn broek moest plassen van het lachen als haar moeder begon te bidden. Dat wilde ik voorkomen en dus het moest zeker niet te vroom en ook niet iets wat te snel zou verwateren. Ik zocht iets van deze tijd en dus misschien wel iets tijdloos.
Ik hoorde van mensen die om de beurt iets mochten bidden. Een grootmoeder die, als ze alle kinderen en kleinkinderen op bezoek heeft,
op een gong slaat om een stiltemoment te creëren. Een vader die iets voorlas. Van alles ving ik op en het klonk allemaal goed. Maar het paste nog niet bij ons. Gevoelsmatig.
Totdat ik een keer aan tafel zat bij een collega en haar gezin. Voordat we begonnen met eten sloegen ze samen een kruisje. Het ging zo:
Hemel (hand op voorhoofd) – Aarde (hand op borst)- jij (hand op linker schouder)- ik (hand op rechter schouder) – Samen (handen bij en dus uit het hart) – Amen (elkaars handen vast). Ik vond het mooi omdat het zo simpel was; het had weinig uitleg nodig omdat het van zichzelf al veel zeggingskracht had.
Dit zag ik helemaal voor mij en de volgende dag heb ik het thuis geïntroduceerd.
De kinderen vonden er van alles van maar na een dag of tien voelde het vertrouwd en beginnen we sindsdien zo met elkaar het eten. Als er vriendinnen van mijn dochters komen eten dan fluisteren ze iedere keer … nu toch niet hè….alsjeblieft? Van hemel en aarde? Meestal hebben ze er dan al zodanig de aandacht op gevestigd dat we het toch doen en hun vriendinnen het vaak wel geinig vinden en het ook willen proberen. Dit gebed is inmiddels als ritueel bij ons thuis ingebed. En zo zijn wij als individuen en ook als gezin op onze beurt ingebed in de grotere wereld om ons heen.