Communiceren
In de boekjes over opvoeden kun je lezen over het belang van communicatie. Wanneer kinderen in de puberteit komen is het nog meer van belang om te communiceren en in verbinding te blijven. Klinkt kant-en- klaar logisch. Maar de praktijk blijkt anders. Althans voor mij.
Communis betekent gemeenschappelijkheid in het Latijn. Communiceren is zoiets als ‘het scheppen van een gezamenlijke betekenis’. Hoe moeilijk is het om daadwerkelijk te communiceren als de leefwerelden zo uit een lopen? En je, als je eerlijk bent, soms geen idee hebt wat er in een groot puberhoofd omgaat? En als je ook niet precies helder hebt wat haar thema’s zijn en welke eigenlijk de jouwe?
Op zo’n punt ben ik met mijn dochter van bijna 13 aangekomen.
Ze is nogal eigenwijs, laat het zo zeggen, ze doet alles het liefst op eigen wijze maar is daarin vastgelopen. Ik voel dat het op opvoeden aankomt . Maar dat is het juist. Hoe kan ik haar voeden? Geven we haar hier thuis op dit moment wat ze nodig heeft? In haar ogen zie ik naast alles wat ze al zeker weet en wil een groot vraagteken om hulp. En hoewel ik veel te geven heb weet ik nu niet goed wat.
Met lege handen en een hoofd vol mist belandde ik bij mijn vriendin, orthopedagoge die werkt met delinquente pubers (NB: er is net een prachtige documentaire over haar vertoond op het filmfestival: Joan’s boys). Zij hoorde mij aan en voelde mijn onzekerheid en verwarring. Zij heeft mijn dochter een ‘appje’ gestuurd. Heb je zin om vanavond langs te komen bij mij met je moeder,
ik ben niet jullie therapeut maar hou van jullie allebei en misschien kunnen we toch even praten? ‘Ok dan’. ‘als het moet’ zei ze. Schoorvoetend ging ze: ‘Wat gaan we daar doen dan? Ik ben toch zeker geen criminele Marokkaan?’ Tegelijk zag ik in haar ogen dat ze genoot van de aandacht en het uitje samen op vrijdagavond.
De interventies van mijn vriendin waren subtiel en liefdevol. Naar mij toe soms scherp maar terecht en fijn. We reden naar huis en hadden samen nieuwe ruimte. Nieuwe verbinding, lucht, allebei kwetsbaar maar daardoor opener. De volgende morgen opende ik mijn facebook en zag ik dat een FB vriendin een artikel had gedeeld over ouderschap. Ik las ‘the good enough mother’. Het gaf mij vertrouwen dat ik het ergens toch ook wel goed genoeg doe. Mijn moeder stond ’s middags voor de deur met een ovenschotel. Alsof ze aanvoelde dat ook dat even zeer welkom was.
Het woord communiceren kreeg gisteravond bij mij een diepere en waardevollere lading. Het waren anderen, naasten, die hun handen openden en met stukjes en beetjes naast mij stonden en mij hielpen met ordenen en lijn aanbrengen in mijn chaos. Ik moest denken aan onze kerk. Waar we iedere zondag brood en wijn (niet geheel toevallig heet dat communie) met elkaar delen. Waar we vanuit ons tekort onze handen openen en vanuit onze overvloed geven. Communiceren.
Het is mij dit weekend overkomen. Ik voel mij opnieuw gesterkt en ben een dankbaar mens.