Dapper
Om een uur of half 8 liep ik de boekhandel binnen in Ede waar ik een lezing zou houden. De eerste gast kwam mij een hand geven nadat hij de eigenaars had begroet en zij hem. Een stoere verschijning om te zien. Zijn gezicht gehavend en doorleefd. Hij had van alles kunnen zijn, maar ik had deze man niet als gast voor een lezing in een boekhandel verwacht. Zo zie je maar hoe je je kunt vergissen.
‘ Jij komt hier vaker?’ , vroeg ik hem. ‘ Ja’ zei hij, ‘ ik kom hier als ik zielenpijn heb’. Hij werd even stil. ‘Gek eigenlijk: dat woord heb ik nog nooit gebruikt maar het komt plotseling bij mij op’.
Hij noemde mij daarna dapper. Hij had mijn verhaal gelezen en wilde mij dat zeggen. Daar werd ik op mijn beurt stil van. Niet alleen omdat deze grote stoere man mij dapper noemde maar voornamelijk omdat ik, zonder zijn verhaal te kennen, voelde dat hij dapper heeft moeten zijn en nog steeds. Soms weet je het, je ziet het in iemands ogen. Ik ging vanavond naar huis en besefte dat veel mensen in stilte precies dat moeten zijn: dapper.