De graankorrel valt
Ik las een verhaal over een man die zijn baan was kwijtgeraakt. Hij vond het moeilijk om dit aan zijn kinderen te vertellen. Had gezegd dat hij een tijdje thuis mocht werken aan een project. Hij voelde een drukkende verantwoordelijkheid. Maakte zich zorgen. Gunde zijn kinderen een onbezorgde jeugd.
Mijn man is ooit zijn baan verloren. Het was een lastige tijd voor hem. Als mensen vroegen hoe het ging dan viel hij met de deur in huis en vertelde hij over zijn ontslag. Hij kreeg de terugkerende examendroom. Steeds slaagde hij maar niet. Maar in plaats van zichzelf in gesprekken te verdedigen en zijn gelijk te halen, hield hij het bij de feiten: namelijk dat een verdere carrière er voor hem bij dat bedrijf niet in zat en dat hij weg moest. Hij was niet bang om te laten zien dat het hem niet gelukt was om te slagen. Hij schoot niet meteen in de verdediging om zijn verhaal te overschreeuwen. Hij nam zijn verlies en ging met opgeheven hoofd verder. Het heeft hem, grappig genoeg, veel inzichten gegeven en alleen maar meer opgeleverd. Maar dat is achteraf.
Mijn man was er open over naar de kinderen toe. De meisjes leefden mee en vroegen iedere ochtend: En? Heb je al een nieuwe baan? We moesten ze uitleggen dat het juist een tijd duurt. Dat je het met jezelf en de onzekere periode moet leren uithouden.
Je hoeft natuurlijk niet alles met iedereen te delen en je te allen tijde kwetsbaar op te stellen. Het gaat eerder om een grondhouding. Dat je niet, koste wat kost, wanhopig probeert je gevoel van onzekerheid, breekbaarheid, angst of falen te maskeren. Zodra je leert je façade van’ ik heb het voor elkaar- ik red het alleen’ af kan werpen kun je wat rustiger leven. Je kunt je meer verbinden met mensen om je heen. Bovendien kan het eenzaam zijn om altijd iets op te moeten houden. Geen hulp te durven vragen. In je eentje een zware last te moeten dragen.
Onze kinderen hebben onbewust ook van deze periode geleerd, vermoed ik. Mijn ouders zijn niet altijd groot, sterk en succesvol. Ook zij lopen tegen teleurstellingen aan. Ook zij moeten soms tegen de wind in fietsen. Vallen en opstaan. Het zijn net mensen.
Best lekker voor kinderen, lijkt mij. Dan kunnen zij ook eventjes ademhalen. Misschien ligt de lat voor hen dan ook wat minder hoog.
Jezus weet dat hij gaat sterven en gebruikt het volgende beeld:
`Als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht.
Ik zie het letterlijk voor mij. Eén klein graankorreltje schijnbaar ongedeerd maar uiteindelijk eenzaam en alleen, versus een graankorrel die door de bodem is gezakt. Die door alle diepte heen uiteindelijk een weg zal vinden naar nieuw licht. Die gegroeid is. Om opnieuw te bloeien en vrucht voort te brengen.