Elkaar verlichten
Wat een opluchting. Rene Gude, filosoof met de dood voor ogen, zei het gewoon op televisie bij De Wereld Draait Door: het leven is niet altijd leuk, het is bij tijd en wijle best zwaar. Je moet elke dag je bed uitkomen, er op school wat van maken, vrienden zoeken, een baan vinden, een partner om het leven mee te delen, … en al die tijd zit je er wat van te maken en van datzelfde leven te houden. Terwijl het een hoop gedoe kan zijn ook!
Deze zelfde man …was eerder in de DWDD uitzending geweest met een belletje die hij zou laten rinkelen als mensen te pessimistisch zouden worden, teveel zaten te klagen. Het had allemaal te maken met ‘humeurmanagement’.
Terwijl hij zo realistisch over het leven sprak zag je een paar jonge mensen in het publiek opgelucht lachen en knikken. Bijvoorbeeld de jonge jongens van de achtergrondband. Dit was voor hen blijkbaar geen cynische oude mensen gezeur. Deze man met de dood voor ogen, op de grens van het leven, pakte het publiek en mij- via uitzending gemist- bij de kladden.
‘Dit is het precies’, dacht ik. Ik zit heel veel van dit leven te houden en moet er niet aan denken dat ik het zou moeten verliezen…. en toch is het vaak gedoe, en af en toe ook best zwaar. Allemaal moeten we ieder voor zich ons een eigen weg banen door van alles heen -richting ons eigen leven, een eigen veilige plek waar we weten hoe en wat. Waar we ons thuis voelen. En steeds als we denken ergens te zijn aangekomen worden we weer voor we het weten door datzelfde leven uitgedaagd om een en ander om te gooien, om ons aan te passen en steeds weer van alles waar we aan gehecht zijn los te laten. Teleurstellingen te incasseren. Aanvaarden wat wel en wat niet en soms niet meer of nooit zal zijn.
Alles speelt zich soms wat eenzaam binnen in ons af, terwijl iedereen in mijn beleving, met variaties op hetzelfde thema rondloopt.
Laatst vroeg ik aan een vriendin hoe het met haar ging. ‘Ach’, zei ze, een beetje cynisch, ‘het kabbelt voort’. We hebben er om gelachen en ik denk vaak aan haar opmerking terug. Misschien is dat wat het soms is. Gewoon uithouden. Doorzetten. En als je dat met elkaar kan delen kun je elkaar verlichten. Samen nieuwe lucht voelen. Erom lachen en weer opgelucht in- en uitademen. ‘Delen is vermenigvuldigen’, bedacht mijn dochter laatst. Vanuit de rekentafels op school heel logisch gedacht maar als je het op het leven toepast nogal essentieel, denk ik. Gude heeft een voor hem wat ongewone sombere maar ook troostrijke en menselijke conclusie durven delen….. en veel mensen daarmee- misschien voor eventjes verlicht.