Een goed gesprek
Een tijd geleden werd mij gevraagd om mijn CV. Aangekomen bij mijn eventuele ‘hobbies’ besefte ik dat mijn grootste hobby praten is. Niet zozeer zelf alleen maar aan het woord zijn (al moet ik daar zeker op letten) maar in gesprek zijn met anderen. Mijn eigen stem ken ik wel, alleen op mijn eigen verhaal, vaak een langspeelplaat van dezelfde rondjes van gedachten, raak ik te snel uitgekeken.
Vanuit onze kerk organiseren we dit na- en voorjaar gespreksgroepen voor 30ers/40ers over levenskunst. We hadden vrijwel meteen teveel aanmeldingen.
Kennelijk is er behoefte aan uitwisseling en gesprek over dit onderwerp.
Levenskunst is geen kunst en ook geen vak. Het is voornamelijk een persoonlijke zoektocht naar ‘het goede leven’ , naar een levenshouding die jou past. Levenskunst is al zeker een decennium of langer een hip onderwerp. Maar omdat je denkt dat je het allemaal alleen moet uitzoeken en op jezelf bent aangewezen kom je al gauw tot stilstand en kun je het gevoel hebben dat je geen steek verder komt.
Terwijl eén van de peilers van de klassieke filosofen als het gaat om de kunst van het leven is om de juiste vrienden en gesprekspartners te vinden.
Van anderen kun je namelijk leren, aan anderen kun je je scherpen, door andere stemmen vind je nieuwe betekenis, een weidsere blik.
Thuis maak ik er een punt van aan tafel. Regelmatig probeer ik een onderwerp aan te snijden. Ik geef onmiddellijk toe: het voelt vaak geforceerd en ik heb nog niet de beste manieren gevonden om het gesprek te openen merk ik. Want als ik het probeer dan rollen de ogen aan alle kanten ‘heb je haar weer met haar onderwerp uit de krant, echt geen zin in…’. Maar ik probeer de ruimte van en voor gesprek toch te bewaken omdat ik zie dat onze kinderen niet bang zijn hun mond open te doen en zich nu al een stuk beter leren presenteren en ad remmer zijn dan dat wij vroeger waren.
Maar een gesprek voeren is iets anders dan een paar goede oneliners en links en rechts wat geestige zinnen uit de heup schieten; alsof je op Facebook of op Whatsapp zit met elkaar.
En kunnen we het zelf nog wel, maken we er tijd voor om ons erin te blijven oefenen? Als wij met vrienden bij elkaar zijn durven we de ingesleten patronen wel eens te doorbreken met een vraag van een andere orde? Durven we wel eens iets aan de kaak te stellen dat ons bezighoudt, verdrietig maakt, fascineert, beangstigt of inspireert?
Want levenskunst, de zoektocht naar het goede leven, kan niet zonder anderen en ook niet zonder oefening en zeker niet zonder gesprek. Om elkaar te helpen in elkaars zoektocht naar het goede leven.