Gemis
Woensdagavond was ik met en paar vrienden op stap. Het was buitengewoon gezellig. De barmannen keken ons op een gegeven moment slaperig aan – het was ver voorbij sluitingstijd en we moesten langzaam toch echt maar eens gaan.
Ik was mijn huissleutels kwijt en na een zoektocht in jas, tas en zakken besloot ik toch maar naar huis te gaan. Eenmaal thuisgekomen trof ik mijn sleutels in de voordeur aan.
Ik moest denken aan een week huisarrest toen ik 16 was. Ik had- voor de zoveelste keer- mijn sleutels in de voordeur laten zitten en mijn vader had genoeg van mijn gebrekkige concentratie. ‘Ongelofelijke koe’, het kwam uit zijn tenen. Ik stond mij om een uur of een ’s nachts te verbazen over mijn eeuwige verstrooidheid en miste hem opeens ontzettend. Gemis kan je zo plots overvallen.
Wij waren dol op elkaar mijn vader en ik. Je kon erg met hem lachen en hij maakte mij graag een beetje belachelijk. Hij vond mij en mijn vriendinnen vaak een grote grap. ‘Bête’ noemde hij ons.
Hij vond ons allemaal bij elkaar vaak ontzettend onnozel. Gisteren had ik een groep tienermeiden op de achterbank en ik moet zeggen dat ik weer aan hem dacht. Een stelletje bête, onnozele, leuke meiden bij elkaar. Al die lange lijzige haren.
Toen mijn vader 11 jaar geleden plotseling overleed werden wij, de achterblijvers, overspoeld door een groot en diep gemis. Ik kan mij nog goed herinneren hoe mijn leven er in het begin door beheerst werd en hoe het verdriet mij plots kon overvallen, op de meest onverwachte momenten. Hoe mijn klok stil leek te staan terwijl de rest van de wereld om mij heen gewoon doordraaide. Hun leven in kleur, de mijne in zwart-wit.
De pieken en dalen werden met de tijd langzaam steeds minder hoog en minder diep. Al went het soms nooit, toch verandert rouw langzaam van kleur. Het wordt minder rauw en je leert ermee leven- al draag je blijvend een wond met je mee. Je kunt de wonden van een ander daardoor ook beter herkennen. Je wordt er kwetsbaarder door maar ook liever, menselijker, empathischer. Althans dat is mijn ervaring. Ik biechtte een dag later van die sleutels aan een vriendin op. Ze zei mij: ‘je vader heeft vast heel erg zitten lachen om jou woensdagavond’, ik zei haar: ‘nee hoor, ik denk dat hij zich groen en geel heeft geërgerd’. Na al die jaren een grote glimlach door de tranen heen.