Het grotere geheel
Mijn kinderen zitten op een prachtige school. Het is niet de hippe school,
we hebben geen wachtlijst en er loopt van alles en nog wat rond
aan ouders, uit verschillende hoeken van de maatschappij, politieke voorkeuren,
nationaliteiten. In een tijd waarin ouders zich steeds meer gaan identificeren
met de basisschool van hun kinderen- en dus met een bepaalde status- vind ik het een
verademing.
Deze school heeft een hele moeilijke tijd gekend een jaar of vier geleden.
Er waren problemen op bestuurlijk niveau, meerdere leerkrachten vielen uit, ouders werden
onzeker, het werd een sfeer van ieder voor zich en God voor ons allen. Je hoorde alleen nog maar ‘ik’ en ‘mijn kind’ en er volgde een ware Exodus uit onze school.
De een na de ander pakte kinderen, rugzakjes en broodtrommels op naar een andere school.
Er was ook een groep ouders die besloot te blijven en de school overeind te houden.
Omdat we voelden dat het fundament van de school klopte. Dat het doodzonde zou zijn
als juist deze school de tand des tijds niet zou doorstaan: een school waar iedereen welkom is – en mensen zo verschillend zijn- in een maatschappij waar mensen zich steeds meer terugtrekken in homogene groepen.
En toch blijft het in dat soort onzekere tijden vechten tegen andere stemmen in je hoofd
ook al probeerde ik ze te sussen: doe ik er wel goed aan? Gaat dit ten koste van het niveau van mijn kind? Wat gebeurt er als alle vriendinnetjes naar andere scholen vertrekken?
Nu, zo’n vier jaar later, zitten mijn twee jongste dochters op een geheel nieuwe school lijkt het wel. Met een nieuwe directeur, een aantal uitstekende nieuwe leerkrachten en een gemoedelijke sfeer op het schoolplein.
Vijf jaar geleden hadden wij de laagste gemiddelde Cito score van het dorp en de omgeving
en nu staan wij (ik hoor ouders ook zeggen: ‘wij’) bovenaan de lijst.
In een klas met kinderen die naar mijn weten niet buiten schooltijd hebben geoefend.
De kinderen die op het VMBO-T horen hebben hoog genoeg
gescoord en de toekomstige gymnasiasten kunnen zich met een gerust hart
op hun school naar keuze inschrijven. Zo zou het toch moeten zijn?
Ik zou bijna willen schrijven dat het een succes story is: maar eerlijk gezegd hangt het af van het aantal nieuwe inschrijvingen. We zijn er nog niet.
En soms zal het zo zijn dat je hard voor iets knokt en dat het uiteindelijk niet lukt.
Maar ik ben ervan overtuigd dat je nooit spijt zult hebben van een rechte rug en een sterk hart. Ook dan ben je een levenservaring rijker en je kinderen ook.
Want het loont als je blijft vertrouwen, met elkaar blijft volhouden –soms tegen de bierkaai in-
en – ook al is de toekomst ongewis en onzeker- wanneer je toch met elkaar durft te staan
voor wat en waar je in gelooft. Als je het grotere geheel in het vizier hebt.
Want als je voor het grotere geheel kiest komt het uiteindelijk iedereen ten goede.