Hoe machteloos
Laatst zei een vriend tegen mij: ‘je voelt het aankomen, ik zie het om mij heen natuurlijk, en ik besef dat het komen gaat.’ Hij bedoelde dat hij zag aankomen dat er op een gegeven moment iets met zijn ouders zou gaan gebeuren.
Voor kinderen, of je nu 11 bent of zelf al lang en breed volwassen is het moeilijk om verdriet, pijn en eenzaamheid van een ouder aan te zien. Je bent als je zelf kinderen hebt, wat dat betreft, aan alle kanten kwetsbaar. Naar boven en naar onderen toe zorgen: De zorg dat je ouders iets overkomt, de zorg dat je kinderen iets kan overkomen. En als je geen kinderen hebt is er geen nieuw gezin voor in de plaats gekomen. Misschien voel je je juist dan extra kwetsbaar.
Het is mooi om zielsveel van mensen te houden maar de keerzijde daarvan kan heel pijnlijk zijn. We leven denk ik allemaal met een besef van toekomstig verlies. We kunnen veel voor elkaar doen en (mee)geven maar er is een deel van het leven waar je geen zeggenschap over hebt. Hoe machteloos kan dat voelen. Ouders die hun zieke kind moeten begeleiden. Hoe machteloos. Kinderen die hun ouders zien worstelen en aftakelen. Hoe machteloos. Eenzaamheid en onvermogen van de ander in de ogen kijken en het niet kunnen wegnemen. Hoe machteloos. Ouders die zich niet laten helpen door hun kinderen. Hoe machteloos. Wederzijds verdriet niet kunnen delen. Hoe machteloos.
Ik moet denken aan het beeld van het kruis. Het is misschien geen makkelijk beeld en ook een beeld waar velen moeite mee hebben, maar het helpt mij juist om dingen die ik zie, hoor en zelf meemaak te plaatsen. Hoe mensen in onze wereld nog letterlijk gekruisigd worden. Hoe we allemaal een eigen kruis te dragen hebben, hoe we moeten aanzien dat dierbaren hun kruis dragen. Jezus hangt aan het kruis en Maria staat onder het kruis. Ze kan zijn lijden niet ongedaan maken en hij het hare ook niet.
En die prachtige tekst: Stabat mater dolorosa, iuxta crucem, lacrimosa. Moeder stond diep bewogen te huilen naast het kruis. Machteloos, haar hart vol tranen van gemis en pijn. In haar machteloosheid ook sterk, haar hart vol tranen van medemenselijkheid en liefde. Want sterk als de dood is de liefde.