Kerst: God werd mens, nu wij nog
Mijn grootmoeder, die van weinig moest rondkomen met haar gezin, nodigde met Kerst altijd mensen uit die niemand hadden om Kerst mee te vieren. Haar kinderen zaten er eigenlijk niet op te wachten–zo gaat het familieverhaal- maar vertelden het later wel weer door aan hun kinderen. Het is mij altijd bijgebleven omdat ik voelde dat mijn grootmoeder had begrepen waar het in het kerstverhaal echt om gaat.
In onze kerk is het uitgebreid Kerstmis. Na twee overvloedige en drukbezochte Kerstavond en -nachtdiensten op 24 december beginnen vrijwilligers rond middernacht de kerk om te toveren tot een Open Huis. Honderden vrijwilligers werken hard om zo ongeveer 1500 mensen op eerste Kerstdag een echte Kerst te geven. Mensen die anders alleen thuis zitten of geen huis hebben, die niet worden uitgenodigd, aan wie alle Kerstvreugde voorbij gaat. Mensen die honger hebben. Op straat leven. Verslaafd zijn. De prostituees van om de hoek. Ex-gedetineerden. Mensen die in hun eigen familie geen gezelligheid vinden. Mensen die hier liever kerst vieren dan thuis. Je kunt je van een dergelijke bonte mensenstoet vast wel een voorstelling maken .
‘S middags komt een nederlandse grootmeester simultaan schaken.
Bezoekers kunnen knutselen en kerstkaarten maken om te versturen. Op het podium staat een buikdanseres. Er zitten portretkunstenaars mensen na te tekenen. Je ziet mensen temidden van alle drukte rustig op een stoel een boek lezen. De hele dag komen er schalen langs met eten en drinken. Om 18 uur gaan de deuren dicht en worden er lange tafels gedekt voor een drie gangen diner. Daarna worden de tafels weggeschoven en wordt er gedanst.
Voor mij en voor velen met mij is dit kerstmis. Tussen alle krantenberichten door en narigheid in de wereld zijn er ook plaatsen van liefde, van menselijkheid en solidariteit. Een hoopvolle kleine wereld. Een fragiel maar krachtig kerstvlammetje.
Twee jaar geleden zat mijn dochter op haar beurt te wachten bij het schaken. Naast haar was een zwerver op zijn schaakbord in slaap gevallen. Hij rook niet zo lekker vond ze. Mijn andere dochter wilde getekend worden door een portretkunstenaar en moest nog langer wachten omdat er in haar ogen een ‘beetje rare oude mevrouw’ was voorgedrongen en de derde stond achter de ijscokar ijs te scheppen en wist niet zo goed wat ze moest doen toen sommigen voor de vierde keer terugkwamen voor nog een bolletje. Het Kerstverhaal in praktijk.