Knowing-doing gap
Ik belandde dinsdagavond in een gespreksgroep over opvoeding. Samen met een groep welwillende en goedbedoelende ouders. Naast mij zei een vader: Tja, consequent zijn, eerlijk gezegd lukt het mij gewoon niet. Hij gooide met een diepe zucht ter plekke de handdoek in de ring. Het werd mij eens te meer duidelijk dat we wel dingen kunnen weten maar dat het doen, er naar leven, toch iets heel anders is.
Bij mij gaat het op en neer. Ik ben soms zelfs binnen één dag een supermoeder en iemand die er een potje van kan maken tegelijk. Af en toe kan ik s’avonds in bed liggen en denken: where did I go wrong? Het goed doen kan kennelijk niet bestaan zonder de fouten, de verkeerde aanpak, zonder het niet-goed doen.
Vorig weekend at ik bij vrienden en hun puberdochter was in haar blik, haar houding, haar zuchten, haar verongelijktheid, haar alles eigenlijk, een puberdochter. Ze had iets heel erg grofs tegen haar ouders gezegd vertelden de ouders mij toen ze naar haar kamer vertrokken was. Ik schoot in de lach. Terwijl mijn relativeringsvermogen en humor bij mijn eigen dochters soms ver te zoeken is. Ik merkte dat ik met ruime ogen naar mijn vrienden keek: ik zie in hen leuke ouders die links en rechts en bij tijd en wijle worstelen. Die strenge blik bewaar ik kennelijk alleen voor mijzelf.
Toen ik naar huis ging zei mijn vriendin: fijn hè dat we alles zo op tafel kunnen leggen en bespreken. Voor mij is het voeren van dit soort gesprekken wezenlijk. Door mij kwetsbaar op te stellen merk ik dat anderen dat ook durven (of andersom) en komt er vanzelf ruimte om van elkaar te leren. Het is ook een opluchting om je te realiseren: niet alles hangt alleen van mijn handelen af, ik kan fouten maken en ik doe ook van alles goed. Net als alle andere mensen om mij heen. Ik mag mijn handen openen en hulp vragen en kan daardoor op een ander moment anderen weer verder helpen misschien. Bovendien komen mijn kinderen allerlei andere mensen tegen in hun leven waar ze van zullen leren. Gelukkig maar. Met al dit soort gedachten in mijn achterhoofd durf ik te vertrouwen in de toekomst, in de gemeenschap om mij heen en in mijzelf. En begin ik langzaam te geloven dat ik wat ik weet ook in praktijk kan brengen. Waar nodig met de hulp van anderen om mij heen.