Laat me los en houd me vast als het nodig is
Maaike Ouboter zingt het zo mooi in haar lied: `Ik mis je`.
Laat me los en houd me vast als het nodig is….
Opeens kwamen de zinnen bij mij op (in een hele andere context) toen ik net met mijn dochter aan tafel zat. Ze moest de eerste weken wennen op haar nieuwe school. Ze was liever in een andere klas ingedeeld. Mijn primaire reflex was meteen: `Zal ik naar school bellen? Kijken of je in een andere klas kan…nu kan het vast nog`. `Nee natuurlijk niet, denk ik dan’- terwijl ik het al heb gezegd. Meteen had ik spijt van mijn beschermende neiging. Sterker nog, zij antwoordde meteen, ` nee hoor, ik ga het eerst een kans geven`. Tja. Dat had ik dus willen zeggen.
Kennelijk vind ik het lastig om mijn kinderen te zien worstelen links en rechts. Hun verdriet er laten zijn en komen blijft pijnlijk. ‘Er zijn’ voor je kind zonder het te kunnen oplossen. Het voelt machteloos en is lastig. Terwijl ik zolangzamerhand zou moeten weten dat ze best wel wat kunnen hebben. En dat ze van een paar teleurstellingen, hobbels en deukjes links en rechts alleen maar groter, menselijker, wijzer en weerbaarder worden.
`Komt wel goed met jou`. Dacht ik net weer toen ik haar zo zag zitten. Nu na de eerste paar maanden gaat het al een stuk beter. Links en rechts wat nieuwe vriendinnen, ik had het kunnen weten.
Ik merk dat veel ouders om mij heen worstelen met wanneer je je kinderen een zetje moet geven, een helpende hand moet bieden of voor ze op moet komen. Als ik in de spiegel kijk dan heeft het te maken met onderscheid maken tussen mijn eigen kwetsbaarheid en angst en wat het betreffende kind nu echt nodig heeft.
Want stel ik zou wel elke keer ingrijpen als een van mijn dochters niet naar wens is ingedeeld, niet is uitgenodigd of niet de kans krijgt waar wij als ouder op gehoopt hadden. Dan is de boodschap naar het kind toe: Zoals jij het doet of kan of aanpakt is het niet goed genoeg. Laat mij het voor je oplossen. Op eigen kracht kom je er niet. Althans niet goed genoeg. En wat schiet het kind er zelf mee op?
Het komt wel goed met jou. Dat gevoel kun je je kinderen geven. En dat is zoveel waard. Misschien is het het wel het meeste waard als het kind het zelf even niet meer gelooft. Meer dan ooit is naast ze gaan zitten en ze vertrouwen meegeven aan de orde waarschijnlijk. En uiteindelijk heeft vertrouwen in je kind ook te maken met je eigen zelfvertrouwen en zelf-inzicht.
En pas als het echt nodig is- en dat weet je als ouder intuïtief heus wel- ingrijpen of voor je kind opkomen. Nu kan het nog.
Laat me los en houd me vast als het nodig is.