Levensecht
Jaren geleden was ik met een vriendin bij de inauguratie van Obama in Washington DC. Ik denk daar nog vaak aan terug; wat was het groots. Wat we daar allemaal meegemaakt hebben. Aan saamhorigheid, aan levensechtheid. Iedereen was met iedereen in verbinding. Wildvreemden knoopten een praatje met je aan, de sfeer was uitgelaten, positief en liefdevol. Het was het feest van mensen die weinig hadden, die tot nu toe nooit gehoord waren. Sommigen hadden vanuit het diepe zuiden van Amerika de trein genomen, hun mooiste jurk aan, een hoedje op. In het vliegtuig ernaar toe zaten we achter Gerri Eickhof van het jeugdjournaal. Wij hoopten wij dat hij ons zou interviewen, dan zouden onze kinderen ons op televisie zien en kunnen meegenieten. We vlogen naar ‘geschiedenis’ toe. Spannend was het. We wilden niet naar huis, het leek voor even- paradijs op aarde. Hier en nu. In het hiernumaals.
Zo vertelde een vriendin van mij dat ze als journalist na de orkaan Katrina in New Orleans was voor een reportage. Alles lag zo open en iedereen was zo ontdaan. ‘De chaos was met geen pen te beschrijven, schokerend’, zei ze. Dit was natuurlijk een immens trieste gebeurtenis maar ze deelde mijn ervaring van saamhorigheid en levensechtheid. En ook het gevoel dat je deel uitmaakt van een groter gevoel waar alles en iedereen op z’n plek valt. Misschien gek, maar zo’n gevoel van liefde en concentratie kun je tijdens en rondom een begrafenis ervaren. Dat alles even open ligt en opengebroken wordt. Dat iedereen zijn of haar beste beentje voorzet. Dat je allemaal samen bent en elkaar verder wil helpen. Dat je elkaar allemaal nodig hebt.
Toen ik uit Washington terugkwam kon ik mij niet meer zomaar in het gewone leven voegen, althans zo voelde het. Ik was even heel ergens anders geweest en wilde dat gevoel zo graag vasthouden. Zoals je vroeger als je op kamp was geweest met zo’n leeg gevoel in je eigen bed wakker werd.
Nu had ik dat ook. Het was alsof mijn oude leven mij niet meer terug wilde, alsof er iets in mij veranderd was.
Ik denk vaak aan mijn dagen in Washington terug en probeer dat grootse gevoel van saamhorigheid en verbinding toch met mij mee te nemen als een verlangen waar ik gehoor aan wil geven. Om het in mijn dagelijks leven steeds weer opnieuw te zoeken en te vinden. Het is dan wel niet groots en meeslepend maar wel in het klein en levensecht.