Mam, wij worden toch geen Facebookvrienden?
Mam, wij worden toch geen Facebookvrienden?
Gisteravond was ik op een verjaardag van een vriendin. Ik raakte met de vader van de jarige in gesprek. Hij had het idee dat we onze kinderen tegenwoordig onvoldoende vertrouwen en toevertrouwen. Hij zag allerlei neurotische patronen om zich heen ontstaan. We hadden hetzelfde onderzoek in de krant gelezen. Over hoe ver wij onze negenjarige kinderen zonder toezicht uit ons zicht laten… Nu in 2014: een paar honderd meter max. En hoe dat was met de generaties voor ons. Hoe kinderen steeds meer aan vrijheid moeten inleveren. Dit onderzoek werd aangehaald in het licht van nieuwe apps die ontwikkeld worden waarmee je precies kunt zien waar je kind uithangt.
Laatst kwam mijn dochter niet op de verwachte tijd uit school. Ik kreeg het op een gegeven moment wat benauwd. Er raasden allerlei angstscenario’s door mijn hoofd totdat ze plotseling met een rood hoofd voor mij stond. ‘ik heb dorst. We hebben lekker lang gevoetbald op het plein’
Natuurlijk maak ik mij links en rechts zorgen over van alles en nog wat. Toch verzet iets in mij zich tegen al die controle en kennis.
Ik wil niet alles van mijn kinderen weten. Ik wil ze niet overal kunnen volgen. Ik wil hun cijfers niet al kunnen zien voordat ze het zelf hebben verteld.
Ik wil niet al hun internetverkeer kunnen volgen. Het voelt niet goed. Voor je het weet draait het alleen nog maar om controle. Heb ik er een baan bij. Handel ik bovendien continu vanuit angst. Het is voor iedereen onvrij. Want als ik mij in de kinderen verplaats: Hoe onprettig is het als alle ogen op jou zijn gericht en er constant over je schouders heen wordt meegekeken?
Het heeft voor mij te maken met vrijheid waar kinderen recht op hebben. Een eigen ruimte. Buitenshuis en ook op het internet. Ze zullen fouten maken. Natuurlijk gaat er wel eens wat mis.
Heldere afspraken maken is aan de orde denk ik. Maar het constant begrenzen en controleren van hun leefwereld vind ik ingewikkeld en onnatuurlijk.
Mijn dochter zei vorig jaar: ‘wij worden toch geen Facebookvrienden, hè mam?
Veel van mijn vriendinnen zijn dat wel met hun ouders maar ik heb er niet zo’n zin in’. Het paste helemaal bij haar zoals ik haar ken. Zij zoekt al van kleins af aan naar vrijheid en ruimte. Soms wil ze in mijn ogen teveel maar ik dacht nu meteen: Ze vraagt mij iets legitiems… zij koestert haar vrijheid en vraagt mij haar daarin te respecteren. Eigenlijk vroeg ze mij hiermee: Vertrouw mij nou maar, laat de teugels vieren, geef mij ruimte om adem te halen – je zult zien dat het goed komt.