Melancholie
Ik gaf mijn man een lift naar onze oude studentenstad. Hij had daar een reünie. Er liggen voor ons ontelbare eigen en gedeelde herinneringen. We liepen door de kamers van zijn oude huis. Ons hoofd in herinnering van toen. Er leek voor even geen afstand in de tijd. Dezelfde rotzooi, dezelfde sfeer, maar met andere figuranten. We hadden zo terug in het plaatje kunnen stappen. Samen aan het begin. De wereld aan onze voeten.
Onze jongste dochter was mee. ‘Gadver! Wat een vies huis is dit.
Moeten ze niet eens gaan schilderen? En opruimen?’
‘Ik heb pijn in mijn buik van melancholie’, zei ik tegen mijn dochter
toen wij de stad weer uitreden. ‘Wat is dat, ‘melancholie?”,vroeg zij mij.
Dat is pijn vol goede herinneringen. Dat is droevig zijn omdat je had willen vasthouden. Weten dat iets niet meer terugkomt terwijl het voelt als gisteren of zelfs vandaag nog.
Het besef dat tijd, mensen, plekken- en alles eigenlijk -door je vingers glipt. Willen terugroepen wat geweest is. Stilstaan bij en in je herinnering. Het is hartzeer en een grote glimlach in één. Het zit ergens tussen dankbaar zijn en verlangen in.
‘Nou, ik heb dat niet hoor’, zei mijn dochter. ‘Ik heb wel herinneringen. Maar dat zijn gewoon dingen waar ik wel eens aan denk. Ik heb geen pijn in mijn buik.’ ‘Daar moet je iets ouder voor zijn’, zei ik haar.
Melancholie is volgens Gerrit Komrij: dat besef van tijdelijkheid en ijle droom dat het leven juist zo draaglijk maakt.
Ik kan deze melancholische bui niet zomaar van mij afschudden. Sterker nog, ik wil deze weemoedige sfeer voor even met mij meedragen, misschien koester ik het wel.
Ik heb er steeds vaker last van. Mijn kinderen, die steeds meer eigen worden, die langzaam maar zeker de deur uitgroeien, het raam open naar een eigen leven- roepen regelmatig deze gevoelens bij mij op.
Het wordt erger met de jaren. Maar het is niet erg. Morgen weer een nieuwe dag. Vandaag verwijl ik hier. In mijn besef van geluk, tijdelijkheid en ijle droom.