Met de gordijnen open
Een vriend van mij ging een paar jaar geleden voor zijn werk naar India. Om collega’s te ontmoeten van over de hele wereld en om het harde werk wat te compenseren mochten hij en zijn collega’s een reis naar India maken. Als onderdeel van hun teambuildingprogramma reden ze met een bus door de sloppenwijken van Mumbai. Terwijl zijn collega’s blikjes cola openden en met elkaar plezier hadden opende mijn vriend de gordijntjes voor zijn raam. U kent het wel- van die gordijntjes voor een busraam. Die middag zag hij zoveel narigheid, hardheid en diepe ellende maar ook gemeenschap en zachtmoedigheid voorbijtrekken.
De middag in de bus was voor hem bepalend geweest vertelde hij. Voor hem werd die middag in de bus een metafoor voor hoe hij wilde leven en vooral hoe hij niet meer wilde leven. Met de gordijnen dicht of open. Voor hem was de wereld groter geworden maar niet gemakkelijker. Wegkijken kon niet meer. Dat stadium was hij gepasseerd. Terug in Nederland rolde hij weer in zijn gebruikelijke woon- en werkritme en toch was zijn kijk op dingen veranderd. Hij had besloten met de gordijnen open te leven. Daardoor werd hij zelf zachter, menselijker. Hij zag veel meer op straat en had meer oog voor andere mensen en hun lijden dan voorheen. Datgene wat hij gezien en meegemaakt had was in zijn innerlijk verweven en leidde steeds meer tot een innerlijk gesprek. Onvermijdelijk word je, als je met je ogen open wil leven, geconfronteerd met allerlei vragen. Is mijn leven wel het echte leven, of leef ik in een ivoren toren? Wat kan ik in mijn eentje doen? Wat is mijn rol hierin, heb ik een opdracht? Waar begint mijn verantwoordelijkheid en waar eindigt het? Kan ik het nieuws nog kijken met een half oog ? Je zou er depressief van kunnen worden, cynisch of fatalistisch. Of de dingen om je heen kapot kunnen relativeren. Terwijl we in ons eigen leven ook allemaal eigen zorgen hebben. Daar hebben we vaak onze handen vol aan en ons hart vol van. En hoe verhoudt mijn gebrokenheid, mijn wonden en lijden zich tot het grotere lijden van anderen in de wereld? Als je met open ogen wil leven dan leef je met vragen. Vaak meer dan met antwoorden.
Als je met de gordijnen open wil leven moet je je kennelijk een weg banen door je vragen, door het lijden in deze onrechtvaardige wereld heen. Door je eigen donker of dat van een ander. Naar ogen die gezien willen worden, stemmen die gehoord willen worden, ook vlak voor je voordeur. Terwijl je je eigen kwetsbaarheid en wonden niet ontkent. Want vanuit je eigen gebrokenheid kun je de wonden van een ander pas goed zien.