Met de groep op stap
Mijn jongste dochter wilde zich niet opgeven voor sport in de zaal als er geen vriendinnen mee zouden gaan. `Gewoon inschrijven. Je aanpassen. je ontmoet altijd weer nieuwe kinderen. Bovendien weet je niet wat je mist’. Ik zeg vaker dergelijke dingen tegen mijn kinderen.
Ik begrijp natuurlijk dat mijn dochters het gezellig vinden als ze iemand al kennen of met een ander kunnen fietsen. En dingen tegen je kinderen roepen is makkelijk. Want in hoeverre pas ik mij nog aan als ik tevoren niet weet met wie? Ik zie om mij heen en betrap mijzelf ook op de neiging om steeds meer naar binnen te keren in kleine micro gemeenschappen van mensen die op mij lijken. In homogene groepen van mensen waarmee we ons kunnen identificeren.
Dit weekend was ik naar Krakau en Auschwitz. Ik wilde dit al jaren. Aanvankelijk zou ik met een vriendengroep gaan maar dat ging toen niet door. Nu stuitte ik op een groepsreis. Ik moest er even over denken. Ik zag op tegen het voorgekookte programma. Vol pension.
Weinig vrijheid voor waar ik zelf zin in heb.
Ik besloot toch om mee te gaan. Mijn beste beentje voor te zetten. Op Schiphol ontmoette ik de groep. Mijn eerste gevoel was: had ik dit wel moeten doen? Je scant snel de groep en zij scannen jou. De groep was nogal pluriform qua afkomst, milieu, beroepen en leeftijd. De jongste deelnemer was 22 en de oudste 76. Ieder met eigen vooroordelen en verwachtingen. Aan het eind van de week blijkt dat je het meest verbonden weet met de mensen waarvan je het op het eerste gezicht niet had verwacht.
We werden door Krakau geleid door een gids. Iedere keer als ik een neiging voelde opkomen iets anders te willen had ik een soort mantra: `gewoon aanpassen’ (ik moest mij er nogal in oefenen merkte ik). Elke dag samen ontbijt, lunch en diner. Met de een heb je meer dan met de ander en wederzijds.
Het werd al met al een bijzondere reis. Toen we een dag naar Auschwitz-Birkenau gingen was ik blij dat ik met een groep was. Het was daar zo groot, zo systematisch, zo wreed, zo onvoorstelbaar en onmenselijk.
We zaten in hetzelfde schuitje en het voelde vertrouwd. Een oudere man uit de groep met tranen in zijn ogen. De jongste deelnemer, een jong meisje, had al zakdoeken klaar. `ik dacht dat ik zou gaan huilen maar ik word er eerder stil van’, zei ze.
Samen stil gevallen in ons busje op de terugweg naar het hotel in Krakau. Woorden voorbij. Een bevrijdende grap uit onverwachte hoek.
Onze kleine voor de gelegenheid gevormde gemeenschap van mensen.
Toen we afscheid namen op het vliegveld zei de oudst aanwezige deelnemer, een gepensioneerde boer waar ik veel mee had gesproken, tegen mij`bedankt voor je gezelligheid’. Het ontroerde mij. Nu weer thuis tussen de mijnen besef ik dat ik weer een ervaring rijker ben. Deze groepsreis had ik niet willen missen.