Midden in het leven
Ik kom met enige regelmaat bij families over de vloer
vlak voor en of na het overlijden van één uit hun midden. Er is chaos. Crisis.
Allemaal rondom die Ene. De verbondenheid is groot. Het samenzijn intens.
Groot verdriet maar ook onderlinge solidariteit, kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Geen kaarten op de borst, eerder alle kaarten op tafel. In de verwarring en gebrokenheid wordt er van alles vloeibaar. Al is het voor even.
De buitenwereld lijkt een andere te zijn. Hier staat de klok stil.
Binnen draait er een andere film dan buiten. Waarom hangt
niet iedereen de vlag halfstok?
De echte stille periode begint daarna pas. Na de intense week van
samen om de kist moet ieder op een eigen manier verder.
Met elkaar maar ook alleen.
Net als je denkt dat het wel gaat, kan het gemis je overvallen. Als
een plotselinge grote golf van verdriet. De grond onder je voeten vandaan. ‘ Het voelt als scherpe en diepe pijn achter mijn ribben ’, zei iemand mij laatst. ‘ Als een amputatie’, zei een ander. ‘Iedere vezel in mijn lijf doet pijn’. ‘Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zevenmaal om die éne te groeten’, dichtte Ida Gerhardt.
De tijd heelt niet alle wonden. Hoe langer iemand weg is, hoe definitiever. Wel wordt rouw met de tijd steeds een beetje minder rauw. De hoogte en dieptepunten minder scherp.
Het verlies van een dierbare verandert je; je bent dezelfde maar toch anders. Er komt een soort knip in je leven. Van ervoor en erna. De leegte en het gemis veranderen je blik. Je staat opeens midden in het leven. Je kijkt terug maar ook vooruit. Richting nieuwe en andere concentratie. Wat wel en niet meer. Vanuit je eigen wonden meer zicht op pijn van een ander.
Vanuit je eigen verlies win je aan menselijkheid.