Nederig van hart
Regelmatig denk ik vol melancholie terug aan periodes waarvan ik mij afvraag of ik er voldoende van heb genoten. Kijk eens wat ik toen allemaal had. Had ik wel door hoe mooi de Leidse binnenstad was toen ik er studeerde of was ik daar toen nog niet aan toe? Terwijl ik, toen naast alle plezier en genieten ook (een beetje gespannen dat wel) uit kon kijken naar de toekomst. Naar het Grote Geluk. Van dromen, liefde, werk en een gezin. Alles wat er nog komen zou.
Maar alles wordt steeds anders en dingen gaan voorbij. En ik begin langzamerhand te begrijpen dat geluk niet te hebben is, niet in te lijsten of te verzekeren. Geen statische toestand waar ik naar toe kan werken. En toch is er veel geluk te ervaren als ik mij er voor openstel. Althans ik merk dat ik het mijzelf heb aangeleerd om niet teveel van tevoren in te vullen. Niet teveel van anderen en situaties te verwachten. Een valkuil waar ik mijzelf steeds weer op betrap.
`Gelukkig wie nederig van hart`, de allereerste regel uit de beroemde toespraak van Jezus: de Bergrede.
Gisteravond heb ik met een groep leeftijdsgenoten bij ons in de kerk gegeten. Ik had tevoren best thuis willen blijven. Ik had veel gewerkt de afgelopen tijd en zag mijzelf heerlijk op de bank liggen met de krant. Ik moest mij er toe zetten om weer de trein te pakken.
Na het eten besloten wij om met een paar kaarsen de grote en stille kerk in te gaan om rondom de piano samen te zingen. We konden ons meerstemmig uitleven en ook de stilte van de kerk ervaren tussen de liedjes door. Mijn hart en hoofd vielen samen en geluk stroomde binnen. Ik voelde vrede. Ik werd even uit mijzelf getrokken, mijzelf voorbij, uit de rondjes van mijn eigen gedachten. Voorbij mijn ‘ik’ die steeds op zoek is naar verlossing.
Als ik niet naar binnen zit te staren en allerlei voorwaarden en verwachtingen heb voor hoe geluk eruit zou moeten zien. Want als ik dan een blik naar buiten werp dan legt het mijne het vast af tegen alles wat er ook zou kunnen. Alles wat er niet of nog niet is. Mijn halflege glas steeds leger.
Als ik niet bezig ben geluk na te jagen dan kan het wel binnen komen vallen. Als ik mijn `ik` niet teveel op de voorgrond plaats, maar wat bescheidener en met wat meer perspectief, maak ik ruimte. Voor anderen en dingen buiten mij die mij kunnen verrassen en raken. Die om mijn hulp of aandacht vragen of mij juist veel kunnen brengen. Voor alles wat er al is. Wat zomaar gebeuren kan. Voor wat en wie ik soms onvoldoende of nog niet zag. Mijn halfvolle glas steeds voller.
Gelukkig wie nederig van hart.