Niet verschralen van binnen
Ik las een mooie anekdote van theatermaakster en dichter Marjolijn van Heemstra. Ze vertelde dat ze jaren ervoor had geworsteld met een groot verdriet. Haar vader belde haar in die tijd op om te horen hoe het met haar was. Zij zei in het telefoongesprek: ` ik kom er wel weer over heen’ . Maar haar vader drukte haar op hart om er niet te snel overheen te willen komen. Hij zei haar: `blijf maar een tijdje bij bij je verdriet, anders verschraal je van binnen`.
Ik bleef op het woord `verschralen’ haken. Als je te snel voorbij gaat aan je verdriet dan kun je verharden, verbitteren zelfs. Dan komt er een extra laagje eelt op je ziel en een tijd daarna nog een. Je wil je niet meer laten raken. Niet nog een keer voelen. Dan maar nog een beschermingslaag tegen de pijn. Alles beter dan zielsbedroefd. Stiff upper lip en maar doorgaan. Alles beter dan je over te moeten geven aan de redde- en radeloosheid van verdriet. `Als ik die put eenmaal opentrek, dan komt er geen einde aan’.
Ik moet denken aan enkele regels uit het lied Fix You van de band Cold Play die ik wel eens heb gebruikt als een gebed op een begrafenis. Als een hoop, een bede, een zoeken naar vertrouwen door alles heen.
And the tears come streaming down your face
When you lose something you can’t replace
When you love someone but it goes to waste
Could it be worse
Lights will guide you home,
And ignite your bones
And I will try to fix you.
Ik denk dat de vader tegen zijn dochter heeft willen zeggen: Blijf maar even daar waar je bent. Je kunt niet anders.Ben er niet bang voor. Ik ben er voor je. Je kan het hebben. Leef er maar niet overheen, doorleef het. Het maakt je breekbaar maar breekt je niet helemaal af. Naast verlies zul je ook winnen. Aan nieuwe woorden die je voorheen niet kende. Compassie. Gesprek. Warmte. Vriendschap. Geluk, anders misschien, maar wel gelaagd en intens.
Dat we pijn die er onvermijdelijk is toch maar durven toelaten. Dat we niet vluchten voor de tragiek in ons leven. Dat de tijd onze wonden verzorgt, dat we elkaar durven toelaten en helen. Dat we niet verschralen van binnen.