Paasbericht: Opstaan naar het leven
‘Ondanks al het verdriet en gemis voel ik mij omringd door lieve mensen om mij heen. Het is zwaar maar ik hoef het niet allemaal alleen te doen’. Zo verwoordde mijn buurvrouw gisteren wat zo velen meemaken. Te weten dat je niet alles op eigen kracht hoeft te doen maar wel veel te dragen hebt, zei een collega van mij onlangs.
Vallen en opstaan, opstaan te midden van chaos en brokken. Ik denk aan een moeder van vier kinderen die iedere dag weer kiest voor het leven ook zonder haar partner en de vader van haar kinderen. En aan al die mensen, die moedige gezichten en namen die zich door tegenslag, tegenwind en tranen heen een nieuwe weg banen.
Vaak denk ik aan mijn vriend die aan ALS overleed. Hij die samen met zijn vrouw anderen, dwars door de gebrokenheid van hun bestaan heen, richting wees naar leven. Kies voor het leven, loop er niet van weg, dit is de kern.
Hij die tegen zijn eigen dood aankeek en toch zijn gezicht naar de zon toekeerde. Wat is er wel, wat kan ik nog, wat zit er nog meer in mijn halfvolle glas?
Maar mijn vriend was ook opstandig. Hoewel hij zijn eigen lot had aanvaard bleef hij strijden tegen ALS. Hij droomde daarbij een grotere droom. Hij hoopte vurig dat niemand in de toekomst een lijdensweg als de zijne zou hoeven doorstaan. Nu, na zijn dood, dromen velen zijn droom met hem mee.
Over aanvaarden van je lot en opstandig zijn gesproken. Over moed die groter is -dan mijn wankele hart zou kunnen verdragen- gesproken:
Pater Frans van de Lugt die in Syrië bleef tussen zijn mensen en samen met hen honger leed. Witte Donderdag, het laatste avondmaal, ik zie hem bij wijze van spreken tussen de mensen zitten: terwijl hij met hen zijn laatste stukje levenskracht en moed deelde en had aanvaard dat hij hier zou sterven. Vlak voordat hij doodgeschoten zou worden op straat, gekruisigd. De doodse stilte en leegte van Goede Vrijdag; al die mensen en kinderen die leven te midden van geweld en angst. Ik kan eigenlijk alleen maar stil vallen. Erbarme dich.
En toch vermoed ik dat de pater erop vertrouwde dat als de mens uitgesproken is niet alles is gezegd. Dat hij wordt, dat wij zullen worden gedragen tot over de grens van het leven heen, zoals hij zelf ook veel en velen gedragen heeft. Mysterie van ons bestaan waar we in het hier en nu nooit het fijne van zullen weten, waar we slechts naar kunnen gissen en op kunnen hopen. Misschien op vertrouwen zelfs.
Pasen: het feest van leven. Van leven dat sterker is dan de dood. Van het lege graf en de steen die weggerold is. Hij is niet hier, waarom zoek je de levende bij de doden? vroegen twee mannen in stralende gewaden aan de wenende vrouwen bij het graf. Dat we blijven hopen en een grotere droom blijven dromen-soms tegen de dood in. Dat we opstaan en elkaar het leven zo menselijk mogelijk blijven maken.