In de geest van Pinksteren
Twee jaar geleden kreeg ik van mijn moeder het bijbeltje van mijn grootmoeder.
Mijn grootmoeder, die ik helaas nooit zelf heb mogen kennen, maar waar ik gedurende mijn jeugd veel over heb gehoord. Gehoord over hoe sterk zij was voor en met andere vrouwen in een Jappenkamp. Ook hoorde ik over hun humor- over hoe ze de draak staken met hun bezetters in de liedjes die ze met hun kinderen zongen. In mijn grootmoeders bijbel, met jute gevlochten kaft, haar Prisoner of War nummer erin geschreven, staan in haar handschrift de vindplaatsen van voor haar cruciale bijbelversen. Voor wanneer haar nood hoog was, vermoed ik.
Het maakt op mij iedere keer weer indruk.
De kracht van gebed en solidariteit van de vrouwen in het kamp onderling hielden mijn grootmoeder overeind. Geestkracht had zij. Gaf zij door aan anderen.
Kreeg zij op haar beurt.
Dat bijbeltje staat op mijn bureau waardoor ik vaker aan haar denk. Zou ik,
in haar geest, ook zo krachtig kunnen zijn? Zou ik, net als zij, de geest kunnen krijgen en moed vatten? Als het er echt op aankomt?
Daar heb ik zo mijn twijfels over. Je leest en hoort over hele moedige mensen. Mensen die geen angst (lijken te) kennen. Daar hoor ik- eerder een held op sokken- bepaald niet bij denk ik dan.
Maar misschien worden die mensen, en werd mijn grootmoeder, ook juist in bange tijden gesterkt door een geest van een andere zijde. Een geest die moed geeft, die bekrachtigt. De geest die niet door mensen kapot gemaakt en gedoofd kan worden. Die sterker is dan dood en verdrukking.
De geest die waait waar het wil. De geest van wind in de haren. Van creativiteit en inspiratie (in spiritus betekent ingeblazen door de geest, bezield). De geest die ons onszelf laat overstijgen. Die ons aanspoort en in beweging zet om medeschepper te zijn. Om te blijven zoeken naar sporen van leven en liefde. Naar toekomst. Te vernieuwen en experimenteren.
In het Pinksterweekend wordt gevierd dat de heilige geest werd uitgestort over de volgelingen van Jezus. Het verhaal gaat zo: na zijn dood was hij nog aan hen verschenen om hen te sterken en voor te leven. Na 40 dagen voer hij ten hemel. Nu kregen de volgelingen 50 (Pinksteren –betekent 50) dagen na zijn kruisiging zelf de geest. Ieder van hen met een eigen gezicht, een andere naam, een eigen verhaal, in andere woorden.
En als je de lange mensengeschiedenis doortrekt: verzetshelden, dichters, zangers, dromers en doeners, zoekers en zieners, namen dichtbij uit onze families maar ook jij en ik. Kom over ons met Uw geest.