Stil verdriet
Morgen is het Moederdag. Via een Facebook vriendin zag ik een lieve oproep voorbijkomen: Koop ook een bos bloemen voor een alleenstaande moeder morgen, of zorg dat haar kinderen er in ieder geval aan denken.
Mijn hart gaat vaker uit naar al die alleenstaande moeders en vaders die er vaak – in stilte- in hun eentje hard voor knokken, zich in hun eentje zorgen maken,alleen momenten van vreugde beleven, met een zwaar hart de kinderen weer uitzwaaien, in hun eentje de wijste moeten zijn. Petje af.
Maar juist met Moederdag moet ik denken aan mijn vrienden die ongewenst kinderloos zijn.
Mannen en vrouwen die het graag hadden gewild. Hoe zou het geweest zijn? Hoe zouden mijn kinderen? Zou het nog kunnen? Zou het ooit nog? Kan ik het aanvaarden als niet?
Want hoe aanvaard je zoiets? Wat zo dichtbij je wezen ligt? Een wens die bijna fysiek voelbaar is en kan blijven? Hoe kun je leven met een onvervulde wens, een mogelijkheid die zich niet voor jou opent, die enorme liefde die je in je hebt en niet verder kan delen. Een toekomst die er heel anders uitziet.
Mijn vrienden zonder kinderen vinden een manier om ermee om te gaan.
Ze maken het mij gemakkelijk door met mij mee van mijn kinderen te houden. Staan mij met raad en daad bij. Delen hoogtepunten en zorgen mee. Peettante. Suikeroom. Ze zijn bij de kinderen graag geziene gasten. Ze nemen zichzelf en de kinderen op de juiste momenten wel of niet serieus en zijn altijd wel in voor een geintje. Ze hebben veel te brengen en nog meer te geven. De leukste cadeautjes. Hun verhouding tussen afstand en nabijheid is een hele mooie vind ik. Daar kan ik wel het een en ander van leren.
Af en toe onderstrepen ze ook wel eens de voordelen waar ik naar kan snakken: beschikking te hebben over eigen tijd, je steeds verder te kunnen ontwikkelen en te kunnen doen en laten wat je zelf wil. Wel de lusten van de kinderen van familie en vrienden maar niet de lasten.
En toch is en blijft het een stil verdriet dat meegedragen wordt.
Waar weinig over gesproken wordt. Bijna te intiem. Waar ik ook mondjesmaat en slechts af en toe naar durf te vragen. Terwijl ik wel degelijk weet dat het er zit en dat het niet over gaat. Misschien is dat wel het lastigste: Omgaan met verdriet dat er is en niet overgaat. Stil verdriet.
Ook al die mensen wens ik een groot bos bloemen toe.