Tranen op voorhand
In mijn buurt zie ik de tassen aan de vlaggenmasten hangen. Ik zat vorige week in de auto en hoorde op de radio hoe een meisje live in de uitzending werd gebeld door haar mentor. ‘Hoe hard kun je gillen’, vroeg hij haar, ‘want je bent geslaagd’. Het meisje uitzinnig van vreugde en haar moeder trots. Zoals het hoort. Dit was een hele vrolijke uitzending maar ik zat achter het stuur en de tranen rolden over mijn wangen.
Met mijn middelste dochter was ik naar de kennismakingsochtend van haar nieuwe middelbare school. De klassenindeling werd bekendgemaakt. De kinderen mochten met hun mentor en hun nieuwe klas mee. Je zag alle ouders reikhalzend uitkijken naar hun eigen kind en sommige ouders stonden zelfs op om met de nieuwe klas van hun kind mee te gaan. De rector riep ze nog achterna: ‘Meneer, mevrouw, U mag gewoon blijven zitten hoor…..’
Het is zo mooi om kinderen te mogen zien opgroeien. Je ziet ze steeds verder van je vandaan veranderen, steeds minder kind, steeds meer van zichzelf. Lange benen, hun leefwereld buiten de jouwe vol met eigen verlangens en gedachten, een eigen gezicht en kleur. Ik weet dat ik -vooral mijn oudste- in de eerste paar jaren groot kon kijken. Zo benieuwd was ik en soms eerlijk gezegd zo moe en uitgewoond dat ik uitkeek naar de toekomst. En je vaak van anderen hoorde: geniet er maar van, het gaat zo hard. Nu verlang ik vaker terug naar kleine lijfjes, warme handjes. Kinderen die je eerst vertellen waar ze gaan verstoppen voordat je ze mag gaan zoeken.
Je zou de klok stil willen zetten. De tijd glipt door je vingers, steeds sneller en steeds meer. Laten we nog even samenzijn, zoals we het nu hebben is het goed. Zo zou het moeten blijven. Deuren dicht, strik eromheen. Dit is geluk.
Terwijl ze onder je vandaan groeien richting de deur van het huis. De ramen open naar een eigen leven. Het is een gezonde ontwikkeling en als het niet zo was zou je je zorgen maken.
Voor alles is een tijd, kun je lezen in het bijbelboek Prediker: Er is een tijd om te huilen, een tijd om te lachen. Een tijd om te rouwen, een tijd om te dansen. Alles heeft zijn tijd.
Je kunt genieten van kinderen die groter worden maar het is ook een stapsgewijze oefening in loslaten en afscheid nemen. Gevoelens van melancholie horen erbij en tranen op zijn tijd ook. Tranen van geluk en liefde. Tranen van gemis op voorhand. Van alles wat geweest is en wat voorbijgaat. Alles wat nog komen gaat.
Rutger Kopland schrijft er zo mooi over in zijn gedicht: Het vertrek van dochters: Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en een haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd nog hadden.