Wat gij niet wilt dat U geschiedt
Een brugklasser in Brabant had zichzelf voor een webcam gefilmd. In no time was het filmpje verspreid. Via haar klas naar haar school en via haar dorp naar omliggende dorpen en zo verder. Zoals dat tegenwoordig gaat. Als een lopend vuurtje van scherm naar scherm.
Kinderen en ouders werden voor de radio geïnterviewd. Vol met oordelen.
`waar waren haar ouders, wij hebben thuis strenge regels`, `hoe kun je zo stom zijn’ , ` je weet toch dat je dat niet moet doen’ , ` wat een raar en oerdom meisje’ ; haar leeftijdsgenoten hadden er geen goed woord voor over.
Er werden drie rectoren geïnterviewd: de een vond dat alle ouders op de betreffende school geïnformeerd moesten worden. De ander sprak over mediaweerbaarheidstrainingen die gegeven zouden moeten worden. Ze buitelden over elkaar heen met wijze opmerkingen en hieruit te trekken lessen. Toen de derde rector aan het woord kwam slaakte ik een zucht van opluchting. Hij zei: `wat mij nu zo opvalt aan alle ouders, kinderen en collega’s die ik net allemaal hoor is dat er niemand (zich) (af) vraagt: hoe is het met dat meisje?’
Hij vervolgde: `Ik zou mijn leerlingen vragen om de rust te bewaren en om hun empathie. Vervolgens zou ik het niet meer hebben over wat het meisje gedaan had maar over wat er gebeurt als je een
dergelijk filmpje verspreidt. Waarom je ervoor zou kiezen een schakel te zijn in de keten van dit nare verhaal. Waarom je je geroepen voelt zoiets te delen.Wat je zou hopen dat anderen doen of laten wanneer jij in de problemen raakt’.
Mij bekroop na het horen van de uitzending een naar gevoel.
Ik had een beeld van allemaal angstige mensen die elkaar verdringen in de rij om een ander te veroordelen- zonder de feiten te kennen, zonder enige rechtvaardiging of zelf-reflectie. Als je zelf maar buiten schot blijft. Lekker veilig.
Ik had eerder die week verschillende verhalen gehoord over coma zuipen,
naaktfoto’s van exen en andere berichten over misstappen die gretig gedeeld worden op de virtuele snelweg. Who’s next? Misschien ik of een van mijn naasten?
In dat geval kan ik alleen maar hopen op empathie en menselijkheid van anderen. Voor mijn fouten zal ik moeten instaan maar liefde en wijsheid van anderen kunnen mij helpen op weg naar herstel.
Wat die ene rector zijn leerlingen bijbracht kom je in allerlei religieuze en levensbeschouwelijke tradities tegen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet.
Als wij ons er in blijven oefenen, kunnen wij elkaar blijven bewaren en gezamenlijk ver weg blijven van hysterische uitwassen van sensatie en oordelen.