Zachte ogen
In de rij bij de bakker stond ik achter een oudere meneer. Het duurde lang voordat hij trillend zijn zorgvuldige bewaarde centjes uit zijn portemonnee had gehaald. In het dorp waar ik woon werkt er op zaterdag een autistische jongen in de supermarkt. Hij kent alles en iedereen: He Claartje! Alles goed? roept hij meteen als ik binnenkom. Waar zijn …? en dan noemt hij achter elkaar alle namen van mijn gezinsleden op. Als ik baantjes zwem in het zwembad zwem ik vaak tegelijkertijd met een groep gehandicapten. Er is een man bij die mij om de vijf minuten zegt: lekker hè zwemmen! Wil je zien wat ik kan?
Dit zijn allemaal momenten waarop ik van binnen helemaal stil word. Zacht.
Alsof deze mensen mij roepen en zeggen: hier ben ik, kijk naar mij, dit is het leven, dit is mens-zijn. Zo naakt, heftig maar ook mooi en kwetsbaar. Door hen krijg ik zachtere ogen. In hun ogen zie ik iets waarvan ik weleens denk- misschien heeft dit wel met een God te maken. Met die zachtere ogen kan ik door mijn eigen panster en scherpe randjes en die van anderen heen leren kijken. En word ik langzaamaan hoop ik steeds rustiger, opener en liever.
** ik moet ook denken aan mijn lievelingsgedicht van Vasalis. De idioot in het bad.