Ze bewaarde dit alles in haar hart
Een van mijn dochters had een tijdje weinig vriendinnen. Ze stond vaak wat verlegen en alleen naar haar schoenen te kijken op het schoolplein. Met van die zoekende ogen. Onverdraaglijk voor een moederhart. Zielig vind je het. Voor je het weet maak je het alleen maar erger en is het de vraag aan wiens vertrouwen er gewerkt moet worden. Aan dat van het kind of van de moeder. Mijn man zei in die tijd dan opgetogen tegen haar: Laat je niet kisten joh, over een paar jaar lopen ze achter jou aan! Ik weet nog dat ik dacht: Hij raast wel snel over haar gevoelens heen maar tegelijk dacht ik ook: Wat een vondst…… en ik zag mijn dochter denken: zou het?
Het is nu een paar jaar later en het stoere populaire jongetje van het schoolplein fietst nu hijgend achter haar aan. Ik wil niet zeggen dat het altijd zo gaat in het leven. Was het maar zo. Maar het gaf mij wel te denken.
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Onze kinderen zijn nu al weer wat ouder en er komt meer op hen en op ons af. Heel veel leuke en mooie dingen maar ook ingewikkelder zaken. En hier en daar zijn er ook wat zorgen en wie weet wat er nog komen gaat.
Ik voel dat het – nu de kinderen richting de middelbare school groeien- meer dan ooit
aankomt op mijn levenshouding als ouder. Niet alleen door hoe ik hen voorleef maar ook
door hoe ik reageer op en deel uit maak van hun leven. Hun levens die zijn verbonden aan de mijne maar op een steeds lossere manier. Overlaad ik een kind met mijn angsten, onvermogen en projecties of sta ik naast haar en ben ik voor haar een veilige haven? Leef ik vanuit vertrouwen en een bepaalde wijsheid waardoor ik hen op hun beurt voldoende vertrouwen kan doorgeven? Het voelt als een soort proces waar ik- met vallen en opstaan- steeds beter in hoop te worden.
Een verhaal dat mij in deze context dan steeds te binnen schiet is het verhaal over
de 12-jarige Jezus die na het jaarlijkse pesachfeest dagen kwijt is. Zijn ouders vinden hem na drie dagen pas terug in de tempel. Zijn ouders begrijpen niet waarom hij bij hen wegging en wat hij hen te zeggen heeft. Maar zijn moeder Maria ‘bewaarde dit alles in haar hart’. Dat vind ik toch zo’n mooie zin. Ondanks haar zorgen en wellicht haar eigen onvermogen om hem te kunnen volgen bewaarde ze alles in haar hart . Even later staat er: En Jezus groeide verder op en zijn wijsheid nam toe. Ik vind dat een mooi beeld. Van een moeder die alles in haar hart bewaart naast een jongen die groeit in wijsheid.