Zout der aarde
Afgelopen vrijdagmiddag werd ik gevraagd op school te komen bij de leerkracht van groep 8.
Er was sprake van een uit de hand gelopen ruzie tussen mijn dochter en een jongen uit haar klas. Het was begonnen tijdens de avondvierdaagse. Van het een kwam het ander. Na de avondvierdaagse begon er een discussie in de whatsappgroep van de klas waar ook nog kinderen van een andere school bij werden betrokken. Het groeide uit tot een fikse en grootse ruzie. Er werden grove woorden gebruikt waarvan de kinderen nauwelijks weten hoe ze ze moeten spellen, laat staan wat ze betekenen.
De leerkracht van groep 8 is naast het lesgeven ook voetbalscheidsrechter op hoog niveau. Conflict oplossen is zijn specialiteit lijkt het wel en het was hard nodig. Ik zag toen ik het klaslokaal binnenkwam een jongen en een meisje tegenover elkaar zitten: beiden net een week voor hun verjaardag die zo begeerde nieuwe telefoon in hun bezit. Alvast voor de middelbare school. Allebei met tranen in hun ogen en een blokbeugel in. Zij een roze, hij een gele. Ze hadden helemaal geen hekel aan elkaar. Sterker nog, ze waren altijd nogal dol op elkaar geweest. Ze oogden moe van het gedoe, van iedereen die zich ermee had bemoeid- het was groter geworden dan zijzelf en onbeheersbaar.
De leerkracht wist het probleem vakkundig tot behapbare proporties terug te brengen.
We kregen met elkaar en gesprek over wat wel en niet via social media. Wanneer in te grijpen om ‘live’ te communiceren. Hoe je uit de communicatie kunt stappen.
Over hoe we allemaal moeten leren om met dit soort dingen om te gaan. Over hoe snel er misverstanden kunnen ontstaan als je elkaar niet ziet. Wanneer hulp te vragen als iets je boven het hoofd groeit.
Ik blijf het een uitdaging vinden om mijn kinderen op te voeden op dit gebied. Zonder blauwdruk. Het is een onvolwassen medium waar wij allemaal volwassen mee moeten worden. Wij worden allemaal aangesproken op onze wijsheid. Mijn gedachten gingen uit naar de woorden die wij uitspreken als wij in onze kerk kinderen dopen. Wij zalven de kinderen dan met olie op verschillende lichaamsdelen en wensen ze van alles toe. Op hun voorhoofd om wijsheid van geest, hun mond om te spreken woorden van liefde en recht, handen om te dragen en uit te strekken naar anderen, voeten opdat ze stevig zullen staan op de aarde. Na het zalven met olie laten we ze een klein beetje zout proeven. Om smaak en pit, om een kritische geest. Om zout der aarde te zijn. We dopen de kinderen maar impliciet de ouders en onszelf ook mee. Althans zo voelt het dan.
Mijn dochter had gisteren haar telefoon de hele dag uit. ‘s Avonds kwam ze me vertellen dat ze 1500! whatsapp berichten had gemist. Ze zei: pffff , vermoeiend, echt geen zin om dat allemaal te lezen. Morgen lekker voetballen.