Zwerver in het bestaan
Ken je het gevoel? Dat je met je ziel onder je arm loopt? En dat je dan pas echt weet
wat het betekent om met je ziel onder je arm te lopen? Soms komt het door iets aanwijsbaars maar vaker dan niet is het eerder een bepaalde innerlijke onrust. Als ik mij zo voel zit ik voor ik het weet op funda weg te dromen van en in een ander leven. ‘Daar wil ik neerstrijken, daar vind ik vast meer rust’.
Tegelijk overvalt mij dan meteen een schuldgevoel. Ik die het zo getroffen heb in het leven en zelfs ruimte heb om mij dit af te vragen…… verwend kan ik mijzelf dan vinden. Waar komt mijn onrust toch vandaan en waar hervind ik mijn rust?
Gisteren hoorde ik in mijn kerk de woorden van een oude Psalm van een mens die op zoek is naar God, naar een plek om te wonen. Alsof het op die dag voor mij geschreven was. Zo kan het soms voelen. De teneur van dit lied, dit gebed was zoiets als: Waar woon jij? Wie mag daar zijn, is er ook plaats voor mij? Hier sta ik. Wankel en dan weer stevig. Hier verblijf ik. Hier niet. Of toch wel? Ik ben als stevige pilaren en dan weer een bootje op zee.
Het waren net de woorden die ik horen moest om tot rust te komen. Om mij te realiseren dat de zoektocht, het dolen en innerlijk zwerven erbij hoort, althans bij mij hoort en wellicht ook bij meer mensen om mij heen. Dat je misschien nooit helemaal vindt wat je zoekt maar dat het niet erg is. Dat je het niet perse oplost door jezelf te verplaatsen. Innerlijke onrust neem je mee, waar je ook bent, waar je ook gaat. En het brengt je vanzelf altijd weer iets nieuws uiteindelijk.
Diezelfde middag kwam ik op een verjaardag. De sfeer was warm en overvloedig. Ik kwam een vriendin tegen en flapte het eruit: ‘ik loop al een hele week met mijn ziel onder mijn arm!’ ze keek mij aan en zei: ‘ik weet precies wat je bedoelt’. Toen ik een paar uur later wegging zei ik haar: ‘we moeten maar een beetje op elkaar letten, dus als ik teveel stukjes schrijf dan weet jij hoe laat het is…Mijn vriendin antwoordde: ‘en als ik jou teveel ‘likes’ geef dan zit ik in hetzelfde schuitje’.
Diezelfde avond merkte dat ik nieuwe zielenrust had gevonden. Gezegend door lieve mensen om mij heen die allemaal op een eigen manier steeds weer opnieuw zullen zoeken en vinden.
Zielenrust vervolg:
Over de vraag van een (FB) vriend of ik de zielenrust die ik opnieuw had gevonden kon beschrijven moest ik even denken. Want gevoelens van onrust lijken makkelijker hun woorden te vinden. Toch een poging: die ziel van mij zwerft momenteel niet meer buiten mij- naarstig op zoek naar iemand of iets om bij aan te haken. Het gat in mijn (en onze ziel) kan kennelijk niet gedicht kan worden door te vluchten in externe factoren. Voorlopig ben ik weer tot rust gekomen en teruggekeerd. Ik ben voor nu even geen bootje op zee maar eerder als stevige pilaren. En voel een hernieuwde eenvoud. Ik hoef even niet meer met mijzelf bezig te zijn en weet opnieuw wat mij te doen staat. Met het gevoel en de rust dat ik overal kan zijn en wonen. Ik ‘sta weer als een huis’ zoals mijn collega het zondag mooi verwoordde.